به نام خدا
شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از
ابتدای قرن هفدهم هم زمان با شناسایی باروت شروع شد . در سال 1813 نیترو
سلولز توسط T.J Plonze ساخته شد . در سال 1867 آلفرد نوبل برای سهولت حمل
نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75%
نیتروگلیسیرین بدست آمد . این ماده می تواند تا سه برابر وزن خود
نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن Guhar Dynamite نامیده شد . دینامیت مشتقاز کلمه یونانی (dynamis) به معنی نیرو می باشد در سال 1875 آلفرد نوبل
نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از 92%
نیتروگلیسیرین و 8% نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی
است . به دنبال آن در سال 1879 از مخلوط کردن نیترات سدیم و سایر مواد به
ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیفتر به دست آمد . انواع زیادی از مواد
منفجره بر این اساس ساخته شده اند . مواد منفجره اکسیژن مایع در 1895 ساختهشد و نیترات آمونیوم بعنوان ماده منفجره در سال 1867 تولید گردید ، اما
کاربرد مخاوط آن با سوخت مایع بعنوان ماده منفجره صنعتی از سال 1955 میلادیمتداول شد . در سال 1920 از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت ها از یخ
زدن آنها جلوگیری شد . در دهه های 1950 و 1960 مواد منفجره ژله ای و در دهههای 1960 و 1970 مواد منفجره امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.